Η ιστορία πίσω από το κτίριο
Το κτίριο με χρόνο κατασκευής το 1899 αποτελεί την αστική έπαυλη του Μιλτιάδη Αλτιναλμάζη, εκ της πατριαρχικής οικογένειας των Αλτιναλμάζιδων της Αίνου και της Αδριανούπολης που προσέφερε αξιόλογη εθνική υπηρεσία κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα που ακολούθησε.
Ο Μ. Αλτιναλμάζης, υπήρξε εξαίρετος νομικός γλωσσομαθής και μεγάλης εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης χρημάτισε Δημογέροντας και Σύμβουλος της Γενικής Διοίκησης της Αδριανούπολης (Μετζλίς Ιδαρέ Αζασή), αξίωμα μεγάλο και σπουδαίο, το οποίο χρησιμοποιεί κατάλληλα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ελληνικής Κοινότητας της Αδριανούπολης και της ευρύτερης περιοχής γενικότερα, βοηθώντας και πολλά φτωχά Ελληνόπουλα να αποκτήσουν πανεπιστημιακή μόρφωση. Αναδείχθηκε σπουδαίος οικονομικός παράγοντας μεταξύ των ομοεθνών του και δημιούργησε Τράπεζα, Βιομηχανία και πρότυπα αγροτικά κτήματα. Την περίοδο 1903-1905 του απονεμήθηκε το Μετάλλιο Meciadiye Γ’ τάξεως που αποτελούσε τιμητική διάκριση προς σημαντικά πρόσωπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το 1937, το κτίριο πουλήθηκε ως προικοσύμφωνο, από τη χήρα του Μιλτιάδη Αλτιναλμάζη, Ζηνοβία, στον παππού της Χρυσούλας Βασιλείου Σωτηριάδου από το Ορταξί ως προίκα. Ο γάμος της τελευταίας με τον δικηγόρο Γρηγόριο Χρυσοστόμου από τη Σαμοθράκη έδωσε στο οίκημα νέα αίγλη καθώς ο Χρυσοστόμου διετέλεσε υπουργός εμπορικής ναυτιλίας.
Νέα ζωή
Το 1998 το κτίριο μισθώθηκε από την οικογένεια του Πολυχρόνη Γιαννακίδη, η οποία το ανακαίνισε και το αναπαλαίωσε με δικά της χρήματα. Η τελευταία, εμπνευσμένη από την αρχέγονη μνήμη και τη μοναδικότητα της λαϊκής παράδοσης, του έδωσε νέα ζωή και χαρακτήρα. Η κατοικία ανακαινίστηκε με τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό και ανέσεις, ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της σύγχρονης λειτουργίας του Μουσείου.
Το συγκεκριμένο κτίριο, είναι ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα εξέχοντα αρχιτεκτονικά δείγματα μιας περασμένης εποχής στην πόλη της Αλεξανδρούπολης και συγκαταλέγεται στα ιστορικά και κατασκευαστικά έργα και εκδηλώσεις υποδομής και ανάπτυξης του νεοϊδρυθέντος τότε Δεδέαγατς. Ένα κτίριο που είναι συνυφασμένο με τα ιστορικά γεγονότα και την ανάπτυξη των υποδομών του Δεδεαγάτς μέχρι την εποχή που η πόλη έγινε τερματικός σταθμός του σιδηροδρόμου της Ανατολικής Σιδηροδρομικής Εταιρείας (Orient Express/Κωνσταντινούπολη προς Βιέννη) κατά μήκος της ακτογραμμής της Θράκης του Αιγαίου. Ως αποτέλεσμα, η πόλη μετατράπηκε σε διαμετακομιστικό κόμβο, συν ένα σημαντικό λιμάνι με το δικό της Φάρο και προσέλκυσε εμπόρους από όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το υπόγειο πριν και μετά την αναπαλαίωση.
Όψη πριν και μετά την αναπαλαίωση.
Εσωτερικό πριν και μετά την αναπαλαίωση.
Η κατασκευή του κτιρίου εκπέμπει ελληνικό στυλ σε συνδυασμό με ευρωπαϊκές αναφορές στην αναγεννησιακή αρχιτεκτονική (τετρακόνια πύλη ρυθμού Τοσκάνης, ενσωματωμένη με γοτθικά ανοίγματα), εφαρμόζοντας έτσι τις αρχές του Διαφωτισμού και το λόγιο ύφος του ιδιοκτήτη του, αλλά και τις φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές και αρχιτεκτονικές τάσεις της εποχής, μέσα από στοιχεία αρχιτεκτονικού στυλ και διακόσμηση. Κατά τη διαδικασία σχεδιασμού, ελήφθησαν υπόψη και εφαρμόστηκαν μια ποικιλία μοτίβων. Αυτά αρχίζουν πλέον να εμφανίζονται στην αρχιτεκτονική των περιφερειακών πόλεων, σε ιδιωτικές κατοικίες που χτίστηκαν εκτός πολεοδομίας. Η ποιοτικά επεξεργασμένη ορατή τοιχοποιία και οι αρχιτεκτονικές πινελιές, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικές, με την ευρεία χρήση της πέτρας, εμπλουτίζοντας το στυλ, την αρμονία με τη διαύγεια και την παραδοσιακή τεχνική δόμησης.
εμφανίζονται σχεδόν πανομοιότυπα με τοπικές χαρακτηριστικές κατοικίες.
Βιβλιοθήκη Αδαμάντιου Κοραή
Νήσος Χίος
Ιστορικό μνημείο
Ένα από τα τελευταία σωζόμενα νεοκλασικά κτίρια στην ευρύτερη περιοχή. Στις 01-02-1993 το κτίριο κηρύχθηκε διατηρητέο στις 12-17-2019, το κτίριο χαρακτηρίστηκε μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το 1998 μισθώθηκε και αποκαταστάθηκε ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της σύγχρονης μουσειολογικής έκθεσης και λειτουργίας, από την οικογένεια του Πολυχρόνη Γιαννακίδη. Στη νέα του αποστολή το κτίριο αποτελεί ένα κέντρο γνωριμίες και προώθησης του πολιτισμού της Θράκης, αλλά και τόπο έρευνας και πνευματικής δημιουργίας. Έναν τόπο συνάντησης που συμφιλιώνει εμπνέει και εμπνέεται από την αρχέγωνη μνήμη και τη σοφία της λαϊκής παράδοσης.
Προβλήθηκε στην τηλεόραση
Η εκπομπή του καναλιού της Βουλής των Ελλήνων “Αστικό Τοπίο” αφιέρωσε ένα επεισόδιο στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης.
Το συγκεκριμένο κτίριο, είναι ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα εξέχοντα αρχιτεκτονικά δείγματα μιας περασμένης εποχής στην πόλη της Αλεξανδρούπολης και συγκαταλέγεται στα ιστορικά και κατασκευαστικά έργα και εκδηλώσεις υποδομής και ανάπτυξης του νεοϊδρυθέντος τότε Δεδέαγατς. Ένα κτίριο που είναι συνυφασμένο με τα ιστορικά γεγονότα και την ανάπτυξη των υποδομών του Δεδεαγάτς μέχρι την εποχή που η πόλη έγινε τερματικός σταθμός του σιδηροδρόμου της Ανατολικής Σιδηροδρομικής Εταιρείας (Orient Express/Κωνσταντινούπολη προς Βιέννη) κατά μήκος της ακτογραμμής της Θράκης του Αιγαίου. Ως αποτέλεσμα, η πόλη μετατράπηκε σε διαμετακομιστικό κόμβο, συν ένα σημαντικό λιμάνι με το δικό της Φάρο και προσέλκυσε εμπόρους από όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία.