Το Δώρο για μένα ήταν οι αφηγήσεις των ανθρώπων της Θράκης. Η ίδρυση του Ε.Μ.Θ. η αποδοχή και η ανταπόδοση. Οι ανθρώπινες σχέσεις και οι κοινωνικοί δεσμοί, που δίνουν προοπτική στην ζωή, δημιούργησαν το ΕΜΘ και εξακολουθούν να το τρέφουν για να ζει, ως τόπος μνήμης και μάθησης, που τρέφεται και τροφοδοτεί την κοινότητα. Καθημερινά ανοίγουμε την γυάλινη πόρτα του Μουσείου κρατώντας το σφυρηλατημένο σιδερένιο πόμολο, δώρο εξαίρετου τεχνίτη συμπολίτη μας, ενώ στον αγιασμό των εγκαινίων του ΕΜΘ ο ξύλινος σταυρός του 1900 που χρησιμοποιήθηκε ήταν δωρεά του ιερέα του Ορτακίου (Ivailovgrad). Δύο αντικείμενα συμβολικά και πραγματικά, που σηματοδοτούν την φιλοσοφία και την σχέση του Μουσείου με την κοινωνία, την μνήμη της οποίας στεγάζει γι’ αυτό και ανήκει σ’ αυτήν και παραμένει ανοιχτό για αυτήν.

Θέλω να ευχαριστήσω όλα εκείνα τ αυλακωμένα από την πίκρα της προσφυγιάς ή το μόχθο της γης πρόσωπα που συνάντησα, στις ατέλειωτες διαδρομές μου στα χωριά της Θράκης. Θέλω να τους ευχαριστήσω για τις συζητήσεις για το χθες και το τώρα, τα χαμένα μπερεκέτια και τις προσφυγιές που έγιναν μια περίληψη ιστορίας. Να τους ευχαριστήσω για τις ατέλειωτες κουβέντες – μικρά σχολεία, που με μόρφωναν και με διαμόρφωναν και τελικά με οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα που με προσδιόρισε. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσους μοιράστηκαν μαζί μας διηγήσεις, αναφορές, και θρυματισμένες μνήμες της μεγάλης ιστορίας ή της ατομικής, που άλλοτε μαρτυρούσαν αυθόρμητα και άλλοτε αποσιωπούσαν, με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα μακρυά πέρα από το ποτάμι. Θέλω να ευχαριστήσω όλους εκείνους, που εμπιστεύονται το έργο του Μουσείου και εμπλουτίζουν τις συλλογές του παραχωρώντας, βιβλία, στολές, φορεσιές, όπλα, κοσμήματα, σκεύη, εργαλεία και τεκμήρια, που δικαίωναν και νομιμοποιούσαν επιλογές. Όλους όσους μας δώρισαν μικροπράγματα, σπαράγματα που έφεραν ως πρόσφυγες στην καινούργια πατρίδα,που κουβαλούσαν «ασήμαντες» ιστορίες προσωπικές η συλλογικές , μυρωδιές, εικόνες και ήχους του γενέθλιου τόπου

Όλους όσους μας εμπιστεύθηκαν πράγματα καθημερινά, ταπεινά η πολυτελή εξ ίσου σημαντικά, που έκρυβαν ιστορίες για μάτια που είδαν πολλά, για κόρφους που κρατούσαν στοργικά παιδιά αλλά και ζέσταιναν τον σπόρο του μεταξιού, για χέρια που όργωναν και έσπερναν, τρυγούσαν και κλάδευαν, ζύμωναν, ύφαιναν, που κατείχαν διαδικασίες και τεχνικές, στις οποίες αναγνωρίζαμε τα αρχέτυπα του πολιτισμού μας.

Αγγελική Γιαννακίδου

Ιδρύτρια και πρόεδρος του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης