“Τον καιρό που ξεκινά η καλλιέργεια της γης και χρειάζονται οι βροχές τελείται το έθιμο της Καμήλας ή Τζαμάλα (από το αραβικό τζαμάλ που σημαίνει καμήλα). Ένα έθιμο με τα εντυπωσιακά αυτά μεγάλα ζώα που έχουν την ικανότητα να εντοπίζουν την ύπαρξη νερού σε απόσταση 100 χιλιομέτρων, χάρις στην οσφρητική τους ικανότητα να πιάνουν την ιδιαίτερη οσμή που αναδύεται από το υγρό έδαφος. Ένα γονιμοποιητικό δρώμενο της άροσης και της σποράς των αγρών, που τελούνταν σ’ όλη την ανατολική Θράκη, Ραιδεστό, Τσακήλι, Καλλικράτεια, Επιβάτες, Καστανιές, Τζετώ, Ακ-Αλάν, Φανάρι, Οκλαλή, Δελειώνες, κ.α.για την καλή χρονιά σποράς, την παραμονή του Αϊ-Δημητρίου.
Με ξύλα έκαμναν ένα μεγάλο σκελετό καμήλας, τον τύλιγαν με πανιά και προβιές, έβαζαν ουρά, ένα μακρύ κοντάρι για λαιμό, με κεφάλια αλόγου ή βοδιού με δόντια, το σκέπαζαν με προβιά και το στόλιζαν με χάντρες. Πάνω στην καμήλα έριχναν μακρύ χαλί, κάτω απ’ αυτό έμπαιναν 4 άντρες, περπατούσαν και φαινόταν σαν να περπατούσε η Τζαμάλα. Ύστερα από το ηλιοβασίλεμα το γύριζαν στα σπίτια με τραγούδια και γέλια. Όσοι πήγαιναν με τη Τζαμάλα φορούσαν παράξενα ρούχα, με στεφάνια κληματαριών στο κεφάλι και με λαγήνια ή με κουβάδες στα χέρια για κρασί ή ούζο. Έξω από κάθε σπίτι φώναζαν: «Ε! κερά! Καλή χρονιά, καλό μπερικέτι (=σοδειά) και πολύχρονη» (Τσακήλι Μετρων Χουρμουζιάδης, Καλλισθένης).”