Αφέντημ’ χρυσουμάστορα κι’ ολάργυρη η τέχνης,
Ξακούθκει τέχνης στα χουριά σ’ ουλά τα βιλαέτια,
Τις νύχτες κι’ αν καλίβουνης στ΄αστρί κι στου φιγγάρι,
Βάζει τα πέταλα χρυσά κι τα καρφιά σημένια,
Κι η κόρη που τον φύλαγε λόγια τουν συντηχνάει,
Κι’ όπου θα πας αφέντη μου κι γώ μαζίς θα έρου,
Κι’ όπου να πήγει αφέντης μας κόρη μαζήτ’ δεν πάει.