Η Βασιλόπιτα στη Νοτιοδυτική Θράκη, είναι μία στριφτή τυρόπιτα η οποία παρασκευάζεται παραμονή Πρωτοχρονιάς. Αντί για το γνωστό φλουρί τοποθετούνται «σημάδια» τυχερά.
Κέρμα σιδερένιο για τη γεροσύνη, κάρβουνο για τα βουβάλια, άχυρο για τα γελάδια, χάντρα για τ’άλογα, σκουπόχορτο για τα μελίσσια καθώς και άλλα μικρά κομματάκια κλαδιών από δέντρα ή και φύλλα, αλλά και αμύγδαλα και καρύδια, ή φασόλια ή φακές που συμβολικά αντιστοιχούσαν στις καλλιέργειες που είχε η οικογένεια. Και ήταν τόσα τα σημάδια, όσα και τα μέλη της οικογένειας. Όλα τα σύμβολα της οικογενειακής περιουσίας μοιραζόταν από τον αρχηγό του σπιτιού αφού πρώτα, η πίτα με θυμίαμα καθαρθεί από τον ίδιο και αποδοθούν τα πρώτα κομμάτια στο Χριστό, τη Παναγιά και στα σεβάσμια μέλη της οικογένειας. Μέσα από όλες τις τελετουργικές λεπτομέρειες και το συμβολισμό που φέρει το σημάδι στο κομμάτι της πίτας που τυχαίνει ο καθένας, συμβολικά μοιράζονται την οικογενειακή περιουσία με μια αίσθηση ευθύνης και προστασίας και όχι ως πραγματική ατομική ιδιοκτησία. Και αν στο περιουσιακό στοιχείο, καλλιέργεια ή ζωικό κεφάλαιο που συμβολικά του έτυχε πρόκοψε, δηλαδή καλή παραγωγή, τότε ενισχύεται η πίστη στην καλοτυχία που το σημάδι έφερε.
Η πίτα με τα σημάδια
