Κουράσιου που τα λείβαδα γιουφέν κι τραγουδάει,
Στον ουρανό του γίδιαζει στους κάμπους του τυλίγει,
Κι μες’ στη μές’ στην θάλασσα τουν αργαλειό σκαριάζει,
Βάζει τα μτάρια τις χρυσά του χτένι κουκαλένιου,
Κι τη σαϊτα πούριχνει ήταν μαλαματέϊνια,
Νίγδει ήλιους και ξεχάσει κι’ αργάει να βασιλέψει,
Τι’δγεις ήλιεμ κι ξέχασεις κι’ αργάς να βασλέψεις,
Απου τσ’ κορής του βρουνταριό κι’ απού τσ’ κόρης λαλίτσα,
Νίδγια κι γω κι ξέχασα κι’ αργό να βασιλέψω.