“Στις Καστανιές του Ν.Έβρου, οι καλαντιστές, τα παλικάρια του οικισμού από σπίτι σε σπίτι μοιράζουν ευχολόγια με τη συνοδεία του ρυθμού από τα μεταλλικά «κύμβαλα», τις «μασιές» και τα «ζίλια» που κρατούν στα χέρια τους. Οι καλαντισμοί τελειώνουν και ακολουθεί το γλέντι στα καφενεία τις βραδινές ώρες. Ο φανταστικός διάλογος από τα κάλαντα στις Καστανιές όπως καταγράφτηκε και από τον Σίμωνα Καρά:
Άνοιξι πόρτα μ ’, άνοιξι, πόρτα μου καναρένια,
έχου δυο λόγια να σι πω κι κείνα ζαχαρένια.
Ποιος είσ’ ισύ ν’ ανοίξου γω; ν’ ανοίξου να ’ρθεις μέσα;
Εγώ ’μι που σου τα ’στειλα στου μαντιλάκ ’ διμένα
τα μήλα, τα δαμάσκηνα, τα τρουφαντά κιράσια…
(σύμβολα της ευφορίας της γης, που παραπέμπουν στους καρπούς τους κρεμασμένους στα φύλλα της «ειρεσιώνης», το χριστουγεννιάτικο δέντρο της αρχαιότητας).”